Είμαι νοσηλεύτρια, είμαι νοσηλευτής. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν έπρεπε να σας εξηγήσω τι κάνω ή ποια ή ποιος είμαι. Όμως, αυτό σε ένα φυσιολογικό κράτος. Όχι σε ένα κράτος που αρέσκεται να βάζει ετικέτες στους ανθρώπους, να κλείνει τα μάτια στον ρατσισμό και να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους, διαχωρίζοντάς τους σε πρώτης και δευτέρας διαλογής.
Ναι, για άλλη μια φορά είμαι υποχρεωμένη/ος να βυθιστώ, ναι να βυθιστώ και πάλι σε συναισθήματα που με πικραίνουν, σε σκέψεις και προβληματισμούς, σε μεγάλα ερωτηματικά. Με έχουν υποχρεώσει να πιστέψω πως είμαι επαγγελματίας δευτέρας διαλογής. Είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου περιορισμένης εμβέλειας. Ναι περιορισμένης.
Όμως, εγώ ξέρω πόσο αξίζω και τι περνώ. Ίσως και όλοι εσείς που θα αφιερώσετε λίγο χρόνο για να διαβάσετε αυτά που γράφω. Είμαι σίγουρη/ος πως όλοι θα με συναντήσετε σε κάποια στιγμή της ζωής σας. Βέβαια, όχι στην καλύτερη.
Ξέρω πως πολλοί από σας με υποτιμάτε. Ρίχνετε εκείνο το υποτιμητικό νοσοκόμος ή νοσοκόμα και ξεμπερδεύετε. Δεν σας αδικώ. Δεν φταίτε εσείς. Φταίμε εμείς που τόσα χρόνια, κλειδωμένοι στο κατεστημένο δεν καταφέραμε να σας πείσουμε για την επιστημονικότητα του κλάδου μας. Φταίει το κράτος της … ισότητας και της ίσης αναγνώρισης που δεν έκανε τον κόπο να μελετήσει τα καθήκοντα και να αξιολογήσει τη δουλειά μας. Ναι, τη δουλειά του ενός εκάστου.
Ου περί χρημάτων
Ακούω και διαβάζω πως η συντεχνία μας αγωνίζεται για να αναβαθμίσει τον κλάδο. «Ου περί χρημάτων» θα έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας αλλά περί αναβάθμισης του επαγγέλματος, εκεί όπου έπρεπε να είναι από καιρό.
Δεν επιθυμώ να επιρρίψω ευθύνες.
Μεταφέρω κατά λέξη την παράγραφο της εγκυκλίου της συντεχνίας των νοσηλευτών ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ που διάβασα την ώρα που πήρα μια ανάσα στον θάλαμο όπου εργάζομαι: «Το Σχέδιο Υπηρεσίας του Νοσηλευτικού Λειτουργού, που ισχύει από το 2009 έχει αντικαταστήσει το προηγούμενο Σχέδιο που αφορούσε τη θέση του νοσοκόμου. Στο νέο Σχέδιο Υπηρεσίας αναφέρεται ότι Νοσηλευτικοί Λειτουργοί θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένα μέλη του Μητρώου Νοσηλευτών. Σύμφωνα με τη σχετική Νομοθεσία Δικαίωμα εγγραφής στο Μητρώο έχουν μόνο οι απόφοιτοι αναγνωρισμένων Πανεπιστημιακών Προγραμμάτων του Κλάδου Νοσηλευτικής που αποκτήθηκαν με σπουδές σε ιδρύματα της Κύπρου ή του εξωτερικού.
Όσοι νοσηλευτές δεν είχαν τα απαραίτητα προσόντα από τον νόμο προχώρησαν στη διαδικασία εξομοίωσης του πτυχίου τους, ακολουθώντας συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Στο ίδιο Σχέδιο Υπηρεσίας, τα καθήκοντα που αναφέρονται περιγράφουν το επιστημονικό αντικείμενο και την επάρκεια που μπορεί κάποιος να αποκτήσει σε ένα Πανεπιστημιακό Πρόγραμμα Νοσηλευτικής.
Από τα πιο πάνω, καταδεικνύεται ότι η νομοθεσία που διασφαλίζει την επιστημονικότητα και το επάγγελμα του νοσηλευτή θεσμοθετήθηκε από την πολιτεία και εγκρίθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ο Νοσηλευτικός Λειτουργός ασκεί ένα επάγγελμα, στο οποίο δεν μπορεί να εργαστεί εάν δεν κατέχει πτυχίο πανεπιστημίου. Ως εκ τούτου η αντίστοιχη Κλίμακα του δεν μπορεί να είναι άλλη από την πανεπιστημιακή».
Διαβάζω και αναπνέω για να μου φύγει το άγχος από την εξοντωτική δουλειά και αναρωτιέμαι πότε ο κόσμος που κάθε μέρα έρχεται σε επαφή μαζί μας σκέφτηκε πόσο φυσιολογική είναι η ζωή μας! Μου ρίχνουν ένα ξερό «Εσύ το επέλεξες!» και θεωρούν ότι ξεμπέρδεψαν.
Κάποτε σκέφτομαι τι θα γινόταν εάν ένας νοσηλευτής δεν εμφανιζόταν στη δουλειά του για μια εβδομάδα! Μια μέρα!
Στο ίδιο σακί
Είμαι νοσηλεύτρια, είμαι νοσηλευτής (σας παρακαλώ ξεχάστε το «νοσοκόμα/ος») σε δημόσιο νοσοκομείο, σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Θεωρώ πως ο μισθός μου είναι πενιχρός σε σχέση με τα χρόνια προϋπηρεσίας και τις υπηρεσίες μου, και σε σχέση με τον μισθό άλλων δημοσίων υπαλλήλων.
Είμαι πικραμένη/ος γιατί βλέπω πως με εντάσσουν στο ίδιο σακί με τους υπόλοιπους, δεν αναγνωρίζεται η προσφορά μου έμπρακτα, κανένα από τα αιτήματά μου δεν εισακούεται.
Κάθε μέρα καλούμαι να παρέχω υψηλές υπηρεσίες υγείας. Πού όμως; Εκεί όπου υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού, ελλείψεις αναλώσιμων, εκεί που χειριζόμαστε μηχανήματα, φάρμακα και επικίνδυνες και ανθυγιεινές ουσίες.
Κι όμως ακόμη αντέχουμε! Δεν ξέρω μέχρι πότε αλλά υπόσχομαι πως θα αντέξουμε. Ζούμε καθημερινά μέσα σε σωματική και ψυχολογική ένταση, βιώνουμε τη δυστυχία των άλλων, την αναπηρία, τη μεγάλη πορεία προς τον θάνατο. Βλέπουμε κατάματα τον θάνατο, κλείνουμε τα μάτια σε ένα 15χρονο νέο που μόλις έχασε τη ζωή και πρέπει, ναι πρέπει, να ανακοινώσουμε το μαύρο μαντάτο στον γονιό που κάθεται με τις ώρες έξω και περιμένει…
Είμαστε ακόμη ζωντανοί. Μάθαμε να βλέπουμε την αξία της ζωής και να διαχωρίζουμε, λέμε πως μπορούμε, ποιο είναι το σημαντικό. Μου αρέσει η δουλειά μου, δεν νομίζω να μπορούσα να είμαι οτιδήποτε άλλο εκτός από νοσηλευτής ή νοσηλεύτρια. Προς θεού δεν επιθυμώ να χωθώ πίσω από ένα γραφείο και να σφραγίζω φακέλους, ούτε να χάσω τη χαρά της προσφοράς.
Είμαι μάχιμος νοσηλευτής και νοσηλεύτρια και θα παραμείνω. Όμως εκείνο που επιθυμώ είναι μια έμπρακτη αναγνώριση, και δίκαιη αντιμετώπιση του κλάδου μου.
Για να νιώσω επιτέλους πως αυτό το κράτος με σέβεται ως ισότιμο πολίτη, ως άνθρωπο. Αυτό θέλω κύριε Πρόεδρε!
Από τη συντακτική ομάδα
